ضمیر مهربونِ ناخوداگاهش

که خوابِ خواب باشه ... صدای نفس های عمیقش بپیچه توی اتاق و خیالم رو راحت کنه که خستگیای امروزش تموم شده ... روی دستم بلند میشم ... پتو رو آروم آروم تا روی سینه َش میارم ... دستش رو بیرون میاره ... دستم رو میگیره ... میذاره روی سینه َش ... توی تاریکیِ اتاق با دقت به صورتش نگاه میکنم تا بلکه چشمای بازش رو ببینم و بفهمم که خواب نبوده ... اما تنها چیزی که میبینم مردِ چشم بسته ی خسته ی غرقِ در خوابمه ... حالا چی شده که اینجوری دستمو چسبیده، خدا میدونه :)
+ آخه همه ی زندگیمه ...