یک دم از خیالِ من ، نمیروی ای غزالِ من

خودمو که توی آینه نگاه کردم ، یک موی جمع شده بالا سر دیدم و دو تا چشمِ پف کرده ... این یعنی دیشب من حالِ خوبی نداشتم ... یعنی دیشب من پریشون بودم و بد خوابیدم ... یعنی من ، دیشب ، اصلا نخوابیدم ... مطمئنا مرد تا الان خوب فهمیده که وقتایی که میگم حوصله ندارم و میرم یه گوشه ای آروم میشینم و تا ازم می پرسه چی شده میگم بغلم کن و همون لحظه گریه میکنم ، دقیقا چم شده ... چون معمولا این حالت ها تو زمان های خاص و مشترکی اتفاق افتاده که مطمئنا اون رو هم مرد متوجه شده ... منظورم دورانِ مخصوصِ خانوم ها نیست اصلا ... منظورم وقتاییه که یه جایی رفتم یا همون اتفاقِ افتاده که من انقدر بهم ریختم ... مثل اون نصفه شبی که به بهونه ی سرما نشستم رو اون سرامیک گرمای کنارِ مبل بزرگه و رفتم تو فکر ، بعدشم مرد اومد جلوم نشست و بلافاصله بعد از پرسیدنِ zeha خوبی ؟ آنچنان گریه ی بلند و بالایی سر دادم که شک ندارم قشنگ همسایه ی دیوار به دیوارمون که تازه دخترش نامزد کرده ، شنید و حتی ساکت شد تا ببینه قضیه از چه قراره !

بگذریم ... زندگی سخته ... این دقیقا جمله ایِ که همیشه بعد از فکر کردن به یکی از دغدغه های خصوصیم میگم ... شاید میخوام خودمو آروم کنم ... شاید میخوام وانمود کنم که مشکلات تو زندگی همه به یه نحوی وجود داره و فقط من نیستم که گاهی از دستشون انقدر عذاب میکشم ... (همین الان به مرد sms میدم و صداش میکنم ... هر وقت ازش حرفی میزنم و بهش فکر میکنم عجیب دلتنگش میشم) ... میگم زندگی سخته تا جلوی هجومِ افکارِ زشت و ترسناکم رو بگیرم که اینجور موقع ها از فرصت سواستفاده میکنن و با یادآوریِ و اغراقِ خیلی از مسائل ، به همه جای قلبم زخم میزنند ... اما دقیقا همین موقع ، دقققققیقا همین موقع که این جمله رو میگم و بعدشم یه آهِ کوتاه یا بلندی میکشم ، لبخند میزنم ... میگم سخته اما شیرینه ... نمیدونم چرا اما دلم آروم میشه ... قشنگی های دنیام یکی یکی از یادم میگذرن و هر کدوم یه تلنگری بهم میزنن که انقدر ناامید و لوس نباشم ... خدا یه حسی میاره تو دلم که بیخیالِ همه چی میشم و خوشحال و راضی ، به همه ی فکرام خاتمه میدم ... کاش یادم نره ... کاش هیچ وقت یادم نره که چقدر خدا بزرگه و اون قسمت از بزرگی هاش که مخصوصِ استفاده کردن برای zeha است ، هیچ وقت تمومی نداره ...

+ ترانه ی عنوان رو دارم هی زمزمه میکنم :)